over Christina de Vos

deel twee van twee

 
Christina de Vos hamstert afbeeldingen alsof het uitverkoop is. Ze scheurt ze net zo goed uit kunstboeken als uit roddelbladen, en is zelfs televisie gaan kijken met de camera in de aanslag. Opdat niets verloren gaat, stript ze de nog bruikbare delen van minder geslaagde tekeningen en schilderijen, en bewaart deze in morbide emmers met geassorteerde lichaamsdelen, klaar voor gebruik als bouwstenen voor haar frankensteinachtige 'supermodellen'.

In de jaren negentig traden diva's voor het voetlicht, en met hen humor, uitbundigheid en, heel gewaagd, zelfs kleur. Christina's bewondering voor deze collega-kunstenaars is duidelijk te zien, maar onder al die mooie jurken maakt ze ook hun uitgeklede versies zichtbaar. Dit dualisme werd verder onderzocht in een serie famous last words, die net zo goed de laatste woorden van een sterveling kunnen zijn, als de slotmonoloog van een vedette. Precies het omgekeerde toonde Christina in een serie portretten van meisjes, die in hun eigen fantasiewereld toch nog geheel zichzelf kunnen zijn.


rechtsom:
diva's: grote Georgette Dee, 1998
famous last words: Dutch Schultz, 1997
de hondsdagen: Heilige Christophorus, 2001
meisjes: am I not?, 1999

 
Een ware menagerie van demonische honden en vogels werd geïntroduceerd in de serie de hondsdagen. Teruggrijpend op haar sombere academie- en Grünewald-tekeningen, spiegelde Christina, zelden met een letterlijk citaat, trefzeker de wrede wereld van Hieronymus Bosch, maar inclusief een menigte curieuze fantasiewezentjes die ook zijn schilderijen bevolkt.

Tussen 2005 en 2010 werkte Christina aan een reusachtige serie, gebaseerd op een personage uit de ademsnoerende roman Zonsopgangen boven zee van Jeroen Brouwers. Geïnspireerd door de claustrofobische beeldtaal van de auteur, die haar bovendien bemoedigde alles uit de kast te halen, schiep zij Aurora's verhaal. Het is een gelaagde en emotioneel geladen vertelling die spreekt van verlies en nagedachtenis, maar met toevoeging van een geheel eigen iconografie die lucht geeft aan wat anders een verstikkend onderwerp zou zijn geweest. Het steeds zwaardere gebruik van collage, zowel in de studies als in de voltooide schilderijen, gaf ook letterlijk diepte aan het werk.

 

Aurora: het oog, 2009

Aangezien de Aurora-serie nooit in zijn geheel is tentoongesteld en veel van de werken zijn verkocht, vernietigd of overgeschilderd, is ze alleen stukje bij beetje te zien geweest. Om dit gemis deels te ondervangen, gaf Christina een gelijknamig boek uit, met een selectie uit de tekeningen, schilderijen en collages, dat een idee geeft van de serie in zijn geheel.

Het gevreesde gat na het voltooien van zo'n veeleisende serie, vergelijkbaar met dat van na haar afstuderen, in combinatie met ingrijpende veranderingen in haar leven, noopte Christina tot het maken van een serie beschermheiligen (inclusief een heilig verklaarde Aurora), onder de naam perpetual fear.

 
terug naar deel een

perpetual fear: the dogs (Heilige Aurora), 2018