CatalogusChristina de Vos (1965)Christina de Vos is een tekenaar van mensen en een portrettist van stemmingen en gevoelens. Hoewel haar werk in de loop der jaren allengs groter, kleurrijker en extroverter is geworden, waardoor haar modellen zich in steeds voller ornaat aan ons voordoen, is de basis van haar werk nog altijd de sobere tekening waarin de uitgeklede mens centraal en geïsoleerd staat.
Klaas Gubbels, die haar nog tijdens haar opleiding uitnodigde om te exposeren bij de gerenommeerde galerie Espace, zei toentertijd over het werk van Christina de Vos: "Het straalt zelfverzekerdheid uit en daarmee maakt zij verlegenheid zichtbaar". Die verlegenheid was dan toch vooral het verlegen zitten om een model. Uiterst huiverig voor het binnensluipen van zelfportretten, leden haar gedaanten aan ernstige gebreken. Als zij al een kop hadden, dan ontbrak er nogal eens een gelaatstrek. En de monden, neuzen en ogen die zij wel hadden, waren niet perse afkomstig van één model. De portretten waren, vaak letterlijk, een collage van lichaamsdelen, geput uit een ware berg van tijdschriftenfoto's. 
In plaats van het bijeensprokkelen van modellen, heeft de kunstenaar ze een aantal jaren geleend van door haar bewonderde 'oude meesters'. Grünewalds intense, van leed doortrokken Isenheimer Altar en Michelangelo's melancholische sculpturen voor de Florentijnse Medici-kapel inspireerden haar tot lange series tekeningen, van letterlijke natekeningen tot relatief abstracte werken. De vrouwenportretten naar Rubens kunnen gelden als directe voorlopers van haar latere diva's. 
De spaarzaamheid en het kleine formaat maakten plaats voor grotere tekeningen met een overvloed van lijnen, alsof de schetsen en de voltooide tekening over elkaar heen gelegd zijn. Het werden myriaden van dikke en dunne, half weggeveegde en zwaar aangezette krijt- en houtskoollijnen, soms half verborgen of juist geaccentueerd door een halftransparante laag verf. Nieuwe modellen, vooral uit de wereld van de film en het toneel, doen hun intrede en zij nemen kleur en detail met zich mee. Nog wel werden hun lichaamsdelen geregeld uitgewisseld om tot een 'supermodel' te komen. Marlon Brando, Anjelica Huston en Marilyn Monroe, weliswaar vaak ietwat door elkaar gehusseld en daardoor soms wat tweeslachtig, maar in ieder geval compleet van lijf en ledenen. Of overcompleet, want de onderliggende schetsen onthullen vaak meerdere sets armen en benen. 
|